Eind september overleed mijn moeder Wil van Kooij-Seinstra. Ze werd 92 jaar oud, en in haar lange leven heeft ze veel meegemaakt. Ze was een bijzonder, eigenzinnig mens en een levensgenieter tot op het bot. Een kunstenaar: ‘Wat ik heb getekend en geschilderd, dat ben ikzelf!’

In 1933 werd Willempje Seinstra geboren op zalmvisserij Oranje Nassau in Pernis. Ze groeide op in Capelle aan den IJssel, in een afgelegen huis aan de Groenedijk zonder water en elektriciteit. Op de foto’s staat een klein blond meisje met een grote strik op haar hoofd. Haar vader was houtvlotter, een inmiddels uitgestorven beroep.

Hoewel ze helemaal alleen opgroeide heeft ze een heerlijke jeugd gehad. Zwemmen in de rivier, spelen op de houtvlotten en zwerven door het riet. Ze kon er smakelijk over vertellen en schreef er ook vele verhalen en gedichten over. In 1940 mocht ze naar school in het dorp. De oorlog brak uit, maar daar heeft ze niet zoveel van meegekregen, afgelegen als ze woonden. Ze ging naar de MULO in Rotterdam, een oord des verderfs in de ogen van de Capelse dorpelingen. Daarna wilde ze naar de Academie voor Beeldende Kunsten – een opmerkelijke keus voor een dorpsmeisje. Haar vader steunde haar en ging mee naar Rotterdam voor de aanmelding. Ze werd aangenomen.

Ze genoot van het leven in de grote stad en het omgaan met al die artistieke types. Ze flirtte erop los en ging naar allerlei wilde feesten. Een vriendin van haar ging met Karel Appel en bij de onthulling van het beeld De verwoeste stad gaf ze beeldhouwer Ossip Zadkine een handje. Na de academie probeerde ze haar brood te verdienen als zelfstandig kunstenaar, maar dat viel niet mee!

Na een tijdje ging ze werken in het atelier van Louis van Roode, een in die tijd beroemde kunstenaar die grote mozaïeken op gebouwen realiseerde. De man viel als een blok voor de mooie, blonde Willy. Hij kerfde in iedere telefoonpaal langs de Groenedijk een hartje voor haar. Zij vond al die aandacht heel interessant, maar zijn vrouw was aanzienlijk minder enthousiast. Daarna kwam mijn moeder in het kunstonderwijs terecht, waar ze de rest van haar leven in gewerkt heeft.

In de jaren vijftig ging de houtvlotterij ter ziele en mijn grootvader werd ontslagen. Het gezin dreigde dakloos te raken, want het huis was van de vlotterij. Mijn kordate moeder wist het onheil af te wenden door van haar eigen geld een nieuwbouwwoning te kopen. Ze was een trotse, werkende vrouw. Ze verdiende goed en hield van haar werk. Ze trouwde met haar eerste echtgenoot. Het was geen gelukkig huwelijk. Haar ouders overleden kort na elkaar, en ze kwam daarna in een nare echtscheiding terecht.

Haar tweede huwelijk in 1970 was wel gelukkig en ze kreeg twee kinderen. Wel werd het leven een stuk minder wild en meeslepend: ze werd huisvrouw. Toen we opgroeiden ging ze weer aan het werk als knutseljuf op de lagere school. Ze was populair bij de kinderen en haar collega’s. Ze hield orde door flink met een liniaal op haar bureau te rammelen als er teveel kabaal was.

Later gaf ze ook cursussen aan volwassenen. In de jaren negentig had ze een aantal exposities van haar werk, waar ze zeer trots op was. Ook nam ze deel aan kunstmarkten. Ze kreeg kleinkinderen en die leerden natuurlijk ook tekenen en schilderen van haar. Ze zette zich in voor de Historische Vereniging Capelle en interviewde oudere Capellenaren voor een oral history project.

Ook toen ze heel oud werd bleef ze tekenen en schilderen, zolang het nog ging. Ze was een optimist die kon genieten van de kleinste dingen. De rozen die bloeiden, de duiven die ze voerde, een leuk programma op de televisie. Ze kon ook hartelijk om zichzelf lachen, als ze ergens mee aan het stuntelen was. Ze had belangstelling voor alles en volgde nauwgezet het nieuws. Ze was ruimdenkend en stond niet snel met een oordeel klaar.

Als je haar zou vragen wie ze was, dan zou ze zeggen: een kunstenaar. ‘Wat ik heb getekend en geschilderd, dat ben ikzelf. Mijn geluk en mijn verdriet, mijn diepste verlangens!’ Ze overleed in haar eigen huis, waar ze 68 jaar heeft gewoond. Zelfstandig en eigenzinnig tot het einde.

Lieve mamma, ik ga je missen.